1773

یک برنامه‌ی تقریبا فشرده ریخته‌م که به امید خدا درسای مونده رو تموم کنم و یه دور هم دوره. بسم الله باید گفت و رفت

۱۷۷۱

بهش گفتم تو بهترین اتفاقی هستی که واسه من افتاده. کلی خوشحال شد. الان می‌خوام حرفمو عوض کنم. این تیغ جدیدی که خریدم خیلی نرمه. این تیغ. این تیغ بهترین اتفاق زندگی منه :))))

یه چیز تازه‌ی مهمون

با این آهنگ مملو از حس دوست داشتنم.
گوش بدین :)

1768

گاهی انسان دیوانه‌ای هستم.

1767

دوستانم نمی‌توانند با تغییراتم کنار بیایند. رفته رفته حرف زدن‌ها کم می‌شود و صمیمیت کم‌رنگ. اگر به این فکر کنم که ابدیت در پیش داریم و همه‌ی این‌ها قلبم اندکی آرام می‌گیرد اما از دست دادن دوستان بسیار نزدیکم همچنان درد شدیدی دارد. به هر حال هر کس باید با خودش و انتخاب‌هاش صادق باشد.

1766

تربیت حوصله می‌خواد.

1765

دیگر از آینده نمی‌ترسم. همان‌ طور که با شلوار گل‌گلی توخونه‌ای و بولیز کهنه‌ی قرمز روی صندلی می‌نشینم و پاهام رو می‌اندازم روی هم و منتظر سرخ شدن سوسیس‌ها و سیب‌زمینی‌ها می‌مانم، چشم به راه آینده‌ی قابل پیش‎‌بینی هیجان‌انگیزم هستم. با «کتاب آموزش چطور با فانی‌ها دوست باشیم» در یک دست و لبخند به لب و سوئیچ و کارت ماشین و گواهینامه و گوشی، فشرده در دست دیگر.

می‌گفت برای راحت‌تر طی کردن راه سلوک، از آدم‌هایی که روحت را آلوده می‌کنند و صحبت با آن‌ها باعث اضطراب و تزلزلت می‌شود فاصله بگیر. من قدم در راه سلوک نگذاشته‌ام (که ای کاش... ) اما از آدم‌ها فاصله گرفته‌ام. روحم پاک‌تر و خوشحال‌تر از قبل است و احترام و لذت و سرخوشی با زندگی‌ام در هم آمیخته.

درس‌های مانده روی دوشم سنگینی می‌کنند و به زودی شرشان را خواهم کند.

1764

صدای جریان خون در رگ‌هایم مرا کر می‌کند. صدای بوق ماشین‌ها را نمی‌شنوم. فقط دستم را روی گوش‌هایم گذاشته‌ام که این همه صدا دیوانه‌ام نکند. شاید جیغ می‌زنم شاید هم نه. به هر حال داشتم کر می‌شدم و از نشنیدن می‌ترسیدم.

سوگ

وضو میگیرم با اشک چشم.
برای فرزند شکل نگرفته‌ی دوست عزیزم.

۱۷۶۲

انسان‌ها مرا خسته می‌کنند و از این امر گریزی ندارم. چه عزیزترین دوستم باشند چه دشمن خونی، بعد از ۱۲ ساعت قابل تحمل نیستند.

۱۷۶۱

دیروز رفتم خونه‌ی دوستم که تازه ازدواج کرده. همسرش طلبه‌اس. انقد زندگی ساده و قشنگی داشتن که کیف کردم. اونجا حتی نمازمم یه حس دیگه داشت. هر چی در توانشون بود رو واسه پذیرایی گذاشته بودن و من با عشق از همه چیز خوردم.
‌
‌
پ.ن چقد بد نوشتم.

1760

قراره پاییز یه دوره‌ای شرکت کنم که بسیار براش هیجان‌زده‌ام. در این راستا دارم تند تند کتاب میخونم و فیلم میبینم که از هم‌دوره‌ای‌ها پایین‌تر نباشم. مگه اینکه زور بالا سرم باشه یکم در راستای رشد فردی حرکت کنم -_-

از نو

ادرس رو دوباره تغییر دادم چون از خودسانسوری خسته شده بودم. قرار بود اینجا مکان امن باشه. دوست ندارم کسی از اشناها ادرس رو داشته باشه. همین

بلایا و مزایا

بعد از سه ماه گوش دادن به صدای اساتید با سرعت 1.5 نمیدونم چجوری قراره لهجه‌ی شل اصفهانیشون رو تحمل کنم. تازه اینو یک علاقه‌مند به این لهجه میگه. بقیه چی میکشن -_-

1756

انقدر خشک شدم که میتونم تو یه قوطی مرطوب کننده شیرجه بزنم.
هیچ مقدار کرمی هم جوابگو نیست واسه پوست من و هوای اصفهان.

۱۷۵۵

بهش گفتم تو خیلی قشنگی

گفت نه من فقط لختم.

‌

‌

پ.ن در کل بهترین پاسخی بود که تمام عمرم شنیده بودم.

از نظر دراماتیک بودن قضیه

حس میکنم تو یه رمان رده چندم بیخود ابکی به عنوان نقش سوم دارم زندگی میکنم

هزار و هفتصد و پنجاهمین پست پرسیل

خونه رو تمیز کردم و

not just clean. monica clean!

از کرده‌ی خود دلشادم.